Herkes Gider mi?

Bir kere ‘herkes ise’ gider zaten, bu kaçınılmaz bir sondur.

Gider. Annen gider, baban gider, kardeşlerin gider, dostun gider, sevdiğin yar bile el olur gider, giderde gider. Kimileri rızası ile gider, kimileri toprak olur ama yine de gider. Ve ölüm ayrılıkların en acımasız olanıdır. Peki gidenler gerçekten gider mi ?  Yani insanlar hayatımızdan gittiler diye içimizden de giderler mi , o iç de biterler mi ?

Şimdi gidenlere sesleniyorum, ha şöyle bir nokta var ki belki ben de farkında olmadan birinden, bir yerden, bir şeyden gitmişimdir bunun için kimseyi yargılayamam. Ama yine de soruyorum size giden de midir suç kalanda mı ? Bu aslında göreceli bir soru. Cevabı herkesin bulunduğu konuma göre değişen bir soru. Ama bana göre hep giden.

Giden gideceği yeri, mekanı, kalbi ayarlayarak çıkar yoluna çünkü. Çizgisi bellidir, sapmadan devam eder. Ama kalan öyle midir ? Kalanın bulunduğu yerde ne mekan kalır ne de kalp. Bomboştur artık, koca bir boşluktadır. Bir çizgisi ve yolu kalmamıştır.

Bunları gecenin eşsiz güzelliğinde yazıyorum size ve kafam gece kadar güzelken sizden bir ricam var; gelirken dönüş biletinizi alıyorsanız eğer bir zahmet gelmeyiverin, ihtiyaç yok öylesine. Boşuna çıkarmayın bizi o eşsiz gecemizden. Kısaca gitmeyin, ötesi yok.

O insanlar bir nefes kadar yakınınızda ise tutun bırakmayın, sarılın, hep sarılın. Ölüm var diyorum size, ayrılıkların en ağırı. Gidip toprağını öpmeden önce avuç içlerini öpün, teni hala sıcakken bırakmayın. O zaman kadehlerinizi hiç gitmeyeceğim deyip en başta gidenlere kaldırın. Afiyet olsun…